MIARA CZŁOWIECZEŃSTWA

         Miarą naszego człowieczeństwa jest stosunek do cmentarzy. Niestety najczęściej mam uczucie, że jesteśmy barbarzyńcami. Czuję to zwłaszcza, gdy odwiedzam stare cmentarze ewangelickie. Ograbione z metalowych krzyży i elementów ogrodzeń, zniszczone, połamane nagrobki. I nie mogę zrozumieć tej złości, która spowodowała dewastację. I nie można tłumaczyć tylko, że cmentarz jest poniemiecki, bo to samo obserwuję na cmentarzach żydowskich i to zniszczonych już po wojnie.

         Kilka migawek z przykościelnego cmentarza w Gnojewie, między Malborkiem i Tczewem. Cmentarz wpisany do rejestru zabytków, tylko coś opieki WKZ tam nie widać.

KRAJOBRAZ WSPOMNIEŃ

W trudnych momentach życia chętnie powracamy do krainy dzieciństwa. Wydaje nam się taka bezpieczna, taka sielska. Pamiętam, albo chcemy wspominać, tylko te dobre wydarzenia. Bo jakże trudno wtedy patrzeć naprzód, kiedy przyszłość rysuje się w czarnych barwach.

 

 

Krajobraz wspomnień                                                        

Odchodzą za mgłę wspomnień                                          

dawne krajobrazy                                                               

konik co człapał skrajem drogi                                          

z wozem wyładowanym sianem                                        

aż po samo niebo                                                               

brodzące między stogami                                                    

poczciwe bociany                                                               

gontem kryte stodoły     

                          

                          

z gniazdem w starym kole                                                  

zapach siana                                                                       

już nawet nie taki                                                               

co dawniej                                                                           

ciszej grają cykady                                                             

żaby milczą nocą                                                                

i kosy już nie dzwonią                                                         

nie skrzypią żurawie                                                           

szosą pędzi samochód                                                        

w ciężkiej chmurze spalin       

                                          

                                                                                             

                                                                                            

Świat miniony

w snach tak realnych                                 

 jak zbyt ostra fotografia                            

wraca do mnie                                            

kraina dzieciństwa                                      

poniatówka przy drodze      

                      

obsadzonej drzewami

stary sad za domem

studnia co ma

krąg wyszczerbiony                                                

jeszcze z czasów wojny

wielki różowy granit                                                

za rogiem stodoły                                                    

małe źródełko w klonach                                        

takie tylko moje                                                       

strumyk między łąkami                                           

z wodą taką czystą                                                   

że nikt spragniony                                                    

nie biegł                                                                    

napić się do domu                                                    

czajki na małej łączce                                              

zupełnie okrągłej                                                      

gdzie zwykle                                                             

pasł się Łysy                                                             

koń z gwiazdką na czole       

                        

           

w sobotę zapach chleba

na chrzanowych liściach

 wychodził aż na drogę

 i zapraszał gości

świecie mego dzieciństwa

jak mogłeś                                      

przeminąć

Tęsknota

kromka chleba z masłem

kubek mleka z pianą

na schodach z czerwonej cegły

zaginiony świat dzieciństwa

wędruję zakamarkami pamięci

w czas dawno miniony

pełen kochanych osób

co dawno odeszły

zwierząt sprzętów drobiazgów

po których ni śladu

tylko w mojej pamięci

wciąż na swoim miejscu

stół na rzeźbionych nogach

garnek z mlekiem w sieni

babcia krząta się w kuchni

pies Bary przy budzie

róże w wazoniku

gdzie krzyż i dwie świece

kiedy zamknę oczy

znowu jestem dzieckiem

CZAS ZATRZYMANY

 

Pnące - niepnące

         Fotografia, ułamek życia zatrzymany w czasie. Fotografia cyfrowa jest dla mnie błogosławieństwem. Robię tyle zdjęć, że nigdy nie miałabym możliwości zrobienia ich w wersji papierowej. Wspominając różne wydarzenia, nieraz żałuję, że nie miałam wtedy cyfrówki. Mój syn mawia - idiot kamera, ale ja doceniam w niej to, że można zobaczyć, czy zdjęcie wyszło, czy jest ostre i zrobić drugie, jeśli zajdzie taka potrzeba.

         Niewiele fotografii rodzinnych ocalało, dla mnie to bardzo smutne, bo nigdy nie poznałam dziadka, nawet ze zdjęcia. Zbyt późno dowiedziałam się, gdzie mogłam to  zdjęcie znaleźć, termin minął.

         Dlatego teraz staram się dokumentować wszystko, nawet przemiany w naszym domu i ogrodzie.

 

Ta róża to rodzinna pamiątka przywieziona spod Mielca

Ta również pochodzi z Małopolski

Czas zatrzymany

Zegar

Którego czas się już dawno zatrzymał

Świeca niedopalona

W mosiężnym lichtarzu

Porcelanowy dzbanuszek

Na mleko do kawy

Służy różom co dzisiaj zakwitły

W ogrodzie

Lecz one

Chociaż żywe

Są tylko wspomnieniem

Całkiem innego ogrodu

W całkiem innym

Czasie

Hortensje obrodziły

Ta przebarwi się na różowo

Moje piękne hortensje

Obecna królowa ogrodu 1,5 m wysokości

Kupiłam rzekomo dziesięć odmian, okazało się, że tylko dwie

Niezwykły gość