BURZA W SZKLANCE WODY

           Dziś nawiązanie do ostatniego zdjęcia poprzedniego posta. Wiele z Was prawidłowo odgadło, że to nabój do tzw. autosyfonu. Grzebiąc w internecie odkryłam, że syfon nie jest zamkniętym rozdziałem. Bąbelkową wodę ciągle chcemy mieć pod ręką.

         A zaczęło się od kaca :) Woda + ocet + soda składały się na napój zwany sodką. Orzeźwiający ten płyn miał właściwości kojące i podobno nawet łagodził ból głowy.

W XVIII w, prawdopodobnie niezależnie od siebie, Joseph Priestely i Johan Schweppe nasycali wodę dwutlenkiem węgla powstałym w wyniku łączenia sody i kwasu. Stąd nazwa woda sodowa – od sody, nie od sodu.

              Inne źródła podają, że pierwszym był Francuz Jean Veanel około 1750 r.

Pierwsze urządzenie do gazowania wody wynalazł w 1813 r. Ch. Plinth. Przechodziło ono wiele udoskonaleń, aż doczekało się ostatecznego kształtu w 1839 r. To nic innego, jak znany nam syfon. Składał się on ze szklanej butli i specjalnego metalowego mechanizmu. 

                       Takie syfony trzeba było napełniać w rozlewniach. 

W latach 60tych XX w. na ulicach Polskich miast pojawiły się saturatory na wózkach. 

           Składały się z butli z gazem, podłączenia do źródła wody (często hydrantu), pojemnika na sok i kilku szklanek. Za niewielkie pieniądze można było ugasić pragnienie wodą z sokiem lub bez. Szklanki były płukane wodą pod ciśnieniem. Nie muszę dodawać, że niezbyt dokładnie. Dlatego wodę tę często nazywano „gruźliczanką”.

W latach 70tych pojawiły się przywożone z zagranicy autosyfony, do domowego wytwarzania wody gazowanej za pomocą naboju CO2. 

         Dopiero powszechna podaż gazowanych wód w butelkach wyparła te urządzenia w połowie lat 90tych.

     Pierwsze syfony kupowało się w spożywczaku na wymianę. Trzeba było zainwestować w butelkę, albo płacić kaucję. Oglądając moje zasoby ze zdumieniem stwierdziłam, że wymienialiśmy butle jeszcze w 2004 r. ! Data ważności na butelce.

               W pobliskim mieście rozlewnia więc działał aż do tego czasu.

                          Dziś żałuję, że mam tylko trzy butelki. 

 

                Autosyfon przywiózł wujek z Czechosłowacji w 1978 r.

                Korzystaliśmy tak długo, jak można było zdobyć naboje.

                         Teraz jest już tylko pamiątką i dekoracją.

                  Zdjęcia, po za moim małym zbiorem, pochodzą z Internetu.